Het besluit
3 december 2017 - Den Bosch, Nederland
En dan besluiten wij(Stefan en Mick) te gaan. De adrenaline stroomt door ons lichaam. Ja wij gaan, maar waarheen....? We hebben voor alsnog geen idee, maar een ding is zeker: We gaan voor een langere periode op wereldreis! In deze tekst nemen wij jullie mee hoe wij tot dit besluitmoment zijn gekomen. Veel leesplezier!
Het eten werd op tafel gezet en we bespraken op een doordeweekse avond onze dagelijkse routines op het werk en we namen onze agenda’s door. Zucht, wat een werk en wat een routine. Niet dat we een hekel hebben aan ons werk, nee dat zeker niet! ‘Je had mij getagd in dat filmpje van die reiziger, wat gaaf was dat!’ Waarop Stefan antwoordde: ‘Hoe zou het zijn om op wereldreis te gaan?’ Ik reageerde met vol enthousiasme en benoemde al verschillende landen die mij gaaf zouden lijken! ‘Dan verkopen we het huis en nemen wij onbetaald verlof en gaan we voor een jaar weg!’ De adrenaline voerde de boventoon en het eten koelde af, zonder dat wij een hap namen. En wanneer Steef en Mick eten laten staan, dan is het wel héúl belangrijk! Wij keken elkaar aan en moesten lachen. Hoe leuk dat we zo kunnen fantaseren, want dit soort grappen hadden we al eens eerder meegemaakt.
De dagen daarop bleven Steef en ik in een soort roze bubbel. Het idee dat we ooit een reis zouden maken kregen wij niet uit ons hoofd en maakte dat ons hart sneller ging kloppen. Bij ieder filmpje op social media, keken we als een kind die in afwachting stond te wachten in de haven op Sint en zijn pieten. Zou het écht gaan gebeuren? (Je zou bijna denken dat ik les geef aan kinderen.... haha)
Weken gingen voorbij en we bleven erover fantaseren. Het fantaseren werd al iets meer concreet. Ons huis in Den Bosch zouden we kunnen verhuren of verkopen. Maar wat houdt het verder in qua financiën? Hop de rekenmachine erbij. We lazen prijsindicaties van andere reisverhalen op het internet en maakten onze eigen berekening! Onze roze bubbel van een jaar lang reizen werd dramatisch doorgeprikt en we stonden weer met beide voeten op de grond. Als een boer met kiespijn zeiden we: ‘Laten we onze reis maar beperken tot max een half jaar’. Oe, wat een spannend gevoel. Het idee dat het concreet zou worden gaf ons het beeld dat dit werkelijkheid zou kunnen worden. Alweer steeg de adrenaline in ons bloed. Bij het afwegen van de DO’s en de DONT’s beseften we het volgende. Redenen om niet te gaan zijn er genoeg. Reden om wel te gaan blijven er altijd. WE GAAN HET GEWOON DOEN!
Ik wens jullie heel veel plezier. Maak mooie herinneringen! XX
En zal zeker jullie verhalen lezen.
Succes