Tot ziens, say hello world!!

Een voet hier en een voet daar.

Mag het eindelijk gaan beginnen?

Vrijdagmorgen 22 december 2017, de dag dat we vertrekken op wereldreis. Daar liggen we dan in ons bed, de laatste keer. Kort bedenk ik mij hoe wij meer dan een jaar geleden zijn begonnen met dit wilde idee tot aan nu. De afgelopen weken waarin we tijdelijk afscheid namen van ontzettend veel lieve familie, vrienden, kinderen en collega’s. De etentjes (ja héél veel etentjes), de kerstmomenten met familie, de afscheidsspeech bij Steef zijn werk, de zelfbedachte liedjes die de kids in mijn klas zongen, collega’s die totaal onverwacht mij hun zelfgeschreven lied toezongen. De vele betrokken mensen met de vragen ‘Waar ga je heen?’ En ‘Hoe voelt dat nu?’ Nou, heel eerlijk het besef was er op dat moment nog niet. Maar wauw, wat een betrokkenheid en wat een warmte. 

Deze vrijdagmiddag zullen Roy en Rico voor ons eten verzorgen (ja alwéér eten). Een select groepje familie en vrienden hebben speciaal tijd vrijgemaakt om ons uit komen zwaaien. 

Ik hoorde gisteren mijn directeur zeggen dat hij dacht dat ik wel een traan zou laten. Nu ik aan alle mooie momenten terugdenk ontstaat deze traan, wat een rijkdom aan mensen hebben wij om ons heen. Wij zijn jullie allen ontzettend dankbaar dat wij jullie in ons leven hebben. 

Echter, het besef is er nu wel. Tijd is het, tijd om te gaan.